პირველი ჩანახატი!,,ხმა!" 
ვინ იცის რამდენჯერ დავიწყე წერა და მერე კვლავ შევწყვიტე… რამდენი ხანია არაფერი დამიწერია. ნუუუუ… მოგახსენებთ,რომ დღეიდან ყველაფრის შეცვლას ვაპირებ. რავი მიქრის ალბათ… ოოო, მრავალფეროვნებამაც კი დამღალა. და „ცხოვრებაც" დღეიდან იწყება. აღარ მივცემ ხმაურს უფლებას დამირღვიოს სიმშვიდე. რაღაც. აუ დამიჯერეთ რა… ერთ დღეს მზე მთვარეს მოიტაცებს და ყველა გადავიქცევით უხილავ წერტილად. არა ტკივილად, უხილავ. რომელსაც ვერ დავინახავთ, მაგრამ ვიგრძნობთ.თბილი ხმა და წვიმიანი ქუჩები. (მიხვდები ალბათ)
ერთ დღეს ჩვენ ნამდვილად შევძლებთ ოცნების ახდენას.
ერთ დღეს ჩვენ შევძლებთ გამოვხატოთ ყველა ის, რაც გვინდა.
ერთ დღეს თქვენთან ნამდვილად გამოჩნდება ის, ვისაც ნამდვილად გაუგებთ, თბილი იქნება დააააააააააააააააა….. ეყვარებით <3.
ერთ დღეს მე ნამდვილად შევძლებ თავის დაცვას.
ერთ დღეს შენ ჩაეხუტები მთვარეს.
ერთ დღეს ჩვენ დავინახავთ მზიან ცისარტყელას.
ერთ დღეს შენ იცხოვრებ ტკივილის გარეშე.
ერთ დღეს მე შევძლებ ვიყო „მე".
ერთ დღეს ყველა ფრი–ფრი… :დ
ერთ დღეს ნამდვილად ნახავ მას.
ერთ დღეს ჩვენ შევძლებთ არ მოგვენატროს და არ ვიფიქროთ.
ერთ დღეს მე ნამდვილად დავიჯერებ ამ ყველაფერს ^^^^^^^^^^^^^^^^^^
ერთ დღეს მე ხმამაღლა ვიყვირებ,რომ მიყვარს.
დაა… ერთ დღეს აღარ გავახელთ თვალებს.
ერთ დღეს აღარ შევხედავთ მზეს. ერთ დღეს მე ნამდვილად შევწყვეთ ოცნებას : )) ერთ დღესაც მე ნამდვილად შევწყვეტ წერას.
მეორე ჩანახატი! ,,მეე თქვეენ მიი–ყვ–ვაა–რხ–ააარ–თ !!"
ვიწყებ მე მასზე წერას)) არც კი ვიცი როგორ დავიწყოოო… იყო დაა არაა იყოო რაა… არაა,არაა.ეერთ დღეესააც…. არაა არც ეეს ))) უბრალოდდ,,, აიი ეს კარგიაა… დაა–ვიი–წყეე ! უბრალოდ, მე ვიყავი ერთი გოგონაა )) კიდევ იყო ეერთიიი სახელაად „ ერთი „)) იიციით… როდესაც მას ვხედავდი, ვხედავდი ღიმილს. იმდენად თბილს,რომ ჟრუანტელი მივლიდა ტანში. იცით როგორი ჟრუანტელი? აი დენი, რომ დაგარტყავს ხოლმე. იმდენად ძლიერს, რომ თვალებიც კი ვეღარ იტანდა ამდენს. ღიმილს, რომელიც მითბობდა გულს და სულს. მთელ ჩემს სხეულს. არა როგორ გითხრათ… ალბათ ვერც წარმოიდგენთ. =)) ერთადერთი ადრესატი იყო ჩემი და მისი ღიმილი. ის სულ მიღიმოდა, მაგრამ მე… იმდენად მივეჩვიე მოწყენილობას და უმიზეზოდ ჩხუბს, რომ ღიმილიც კი მავიწყდებოდა ხოლმე მის მიმართ. ხანდახან კი ვიღიმოდი, მაგრამ არა მისნაირად… არამედ ინსტიქტურად. ის კი ისეთი იყო… ისეთი, ისეთი და ისეთი )) მცხელოდა გულში, სულშიც. არა სიყვარულისგან ! ეგ არც გაიფიქროთ ! არამედ ასეთი ღიმილისგან… არადა გარეთ წვიმდა, ქარი ქრიდა ძლიერად. იყო ჭექა– ქუხილი. დილით ვიღვიძებ და მიხარია და იმ იმედით მივდივარ სახლიდან, რომ უკან მძლავრი ღიმილით დავბრუნდები !!!!!!!! სავსე გულით.  სულ ვამბობთ, ცხოვრება მოსაბეზრებელიაო… უიმეე ამანაც(ვინმე) ხომ დამღალაოო, მომბეზრდაო… მაგრამ ვხვდებით მერე კვლავ, რომ თურმე დაგვაკლდა ის ვიღაცJ სულ ვამბობთ, რომ ცხოვრება უღიმღამოა, იმაზე კი არავინ ფიქრობს, რომ იქნებ ცხოვრების მხატვარს გაუთავდა ფერები და ვერ აფერადებს, მას ჩვენი ღიმილი სჭირდება და ერთადერთი ბიჭი ვერ უშველის ვერაფერს და იქნებ იმ ბიჭს, ჰაერივით სჭირდება თქვენი ღიმილი . ხოდა თქვენც ჩემნაირი უჟმური ნუ იქნებით რაააა ))))) გაიღიმეთ რაააა )))) მეე თქვეენ მიი–ყვ–ვაა–რხ–ააარ–თ !! <3 ყველანი, ძალიან <3 და მჯერა,რომ თითოეულ ჩვენგანს შეუძლია სამყაროს უკეთესობისკენ შეცვლა…. მესამე ჩანახატი ეს უსახელოა!  ფანჯრიდან ვიხედები და ვერაფერს ვგრძნობ… ადრე მახსოვს, ვგრძნობი სითბოს გულის სიღრმეში რაღაც მჭვეტრდა. ახლა კი, მხოლოდ ვგრძნობ როგორც სხვები… ღმერთო ! რა დამამცირებელია ეს ჩემთვის. ქარი უბერავს. გავიხედე გარეთ და ქარი მიბერას, მთლიანად რხევს ჩემს სხეულს. ხან იქით მიმაქანებს ხან აქეთ. ვწერ, და წვიმის წვეთები ეცემა ქაღალდს. ეცემა და იფერფლება. ალბათ ქაღალდსაც მოენატრა ასეთი თბილი წვიმა… როგორც მე ვხედავ, თუ როგორ ირხევიან გაშიშვლებული ხეები, მაგრამ რაღაც ადრენალინი მაქვს შიგნით, და შიშიც. თბილი ხმა და ღიმილი მესმის ვფიქრობ არაფერზე, გონებიდან გადავიხვეეწე გარდაიცვალა ძველი მოგონებები ახლა დავინახე ბავშვი, სახლიდან ზიზღით მოიშორა ძლიერი ადამიანის ნიღაბი და სითბოს ფერი უბრალოება ჩაიცვა ღიმილი დავუნახე მა მას მირბოოდა, რაგაც გრძნობებით აუღელვდნენ შემდეგ გადაიკარგა, მერე ისევ დავინახე და სანამ სახლში შევიდოდა, ჰაერის გრილი, ცივი, სითბოთი დაფარული ჯანგბადი შეისუნთქა, შემდეგ გამოისუნთქა ნახშირორჟანგი, კვლავ გადაიცვა ძლიერი გოგონას ნიღაბი და შევიდა სახლში … მე მრცხვენია დღევანდელობის !
მეოთხე ჩანახატი ,,რამე ისე"
როგორ დავიწყო ან რა დავიწყო … როგორ ვთქვა და გამოვხატო… ვეცდები.
მხოლოდ ერთი შეცდომა, ერთი ამოსუნთქვა და ყველაფერი იწეწება,კვდება. უსასრულობამდე მიდიხარ და მტოვებ. რომ გეთქვა წავალ და მალე დავბრუნდებიო – დაგელოდებოდი. მაგრამ რაა, აზრი ? ერთხელ მაინც, რომ მოგეხედა უკან, ჩაგეხედა თვალებში და სიღრმისებულად გეთქვა სიტყვები… – ყველაფერში დაგიჯერებდი. დავრწუმდებოდი,რომ როდესაც ვერ დაგინახავდი ჩემთან მაინც იქნებოდი. კვლავ ისევ ისე გავიგებდი შენ ხმას და .. და ? და სიჩუმე დაარღვიე და მარტოობა დააიმედე.
– აგიყოლია გრძნობებმა?
– შეგაშინა?
– ნუთუ, გრძნობების შეგეშინდა ?
– პესიმისტი… ? რეალისტი…? ოპტიმისტი… ?
რა გითხრა,როგორ გითხრა… წახვედი. ყველაფერი თქვი, მაგრამ არაფერი გითქვამს. არ მეგონა, შენ თუ ოდესმე რამის შეგეშინდებოდა, ახლა მგონია, რა სუსტი ხაარ ! ვერც დასასრული და ვერც დასაწყისი მოგიძებნე.
დრო კი მიდის მაგრამ … მაგრამ ? უთქმელად დამტოვე…
იცვლება ყველა და ფერი. ადამიანები, რომლებსაც ვიცნობდი,ვიცნობ და გავიცნობ ალბათ. იცვლება გზა, იცვლება ქუჩაც სადაც ვცხოვრობდი, იცვლება ადგილი, იცვლება ხმა, ყველაფერი. იცვლება დრო და მეშინია. იცვლება გრძნობები.
იკარგები.
წყდება აზრი.
ფურცელი იფხრიწება.
მელოდია ილევა.
გეშინია მზის.
ბიჭი ცეკვავს.
ბიჭი ? ჰო, რომელსაც უყვარს ის.
„ის" ? – არის გოგო …
გოგო ? რომელსაც შეუძლია ფრენა, (ბანალურია მაგრამ მაინც)
უყვარს.
უყვარს? მას ის.
მას? ბიჭი. ის? გოგო.
უყვართ მათ მათი.
საბოლოოდ სხეულზე ნახშირორჟანგი შემომეხია. მზერა დაიკარგა ჩემდა ქვეყნად, აღარ ვჩანდი ადამიანად, ვჩანდი უხილავ წერტილად რომელსაც ვერ ხედავენ, მაგრამ გრძნობენ. სული გამეყინა, თითები გამეთოშა .. დღეიდან ვტოვებ მიწას.
და …
გულიც ….
მოიცა, აქ ხარ?
გხედავ?
მოიცა ტირი ?
შენ ტირი .. ?
მოხვედი ?
მართლა?
ვაიმე, გავოცდი.
აუ, მე რომ წავედი ? არ გეწყინოს რა…
მოდი რა მალე.
გელოდები აქ, მიყვარხარ.
და ბოლოსმეხუთე ჩანახატი "და თითქოს .. ?"
ძველი დღეები …? ნელ–ნელა იცვლები და იცვლება ჩემი გრძნობები … ჩემი სითბოს გამოხატვა და სიცივეს შეგრძნება… იყო და არა იყო რა … დაწყებული ცხოვრება ისე გამიფრინდა, ვერც ვიგრძენი. ვერც ვიგრძენი და ვერც ვხვდები, რატომ შეიცვალა ირგვლივ ყველაფერი … რატომ შეიცვალა გრძნობა და ფიქრი. ყველაფერი მეგონა,რომ ისე იქნებოდა როგორც არის. თუმცა რა აზრი აქვს ჩემს ფიქრებს ! – შეცვლილია. წარსულის აჩრდილი უკან დამყვება და მაინც თავს მახსენებს მძიმედ.ხანდახან ვტირი კიდეც, რომ მახსენდება როგორი ვიყავი ადრე… სულ სხვანაირი სიტყვით და ბგერით … სხვანაირი ადამიანობით. შიშველი დასუსტებული ხელებით და არა გახელილი თვალებით გადავდივარ გზაზე, ისე თითქოს ვერც ვიხედები და თან არ შემიძლია, მე დიდ დროს ვუთმობ ტყუილს. თუ ყველას დავანახე ჩემი მე–ობა რაღა გამოვა… მე ? ეს მე ვარ .. ცუდი ცხოვრების მოსწავლე. ნაწილებად დაშლილი ყოფილი სული თითქოს მაინც მომდევს და თითქოს ვუყვარვარ მას კვლავ. და ერთხელ გული ძლივსღა სუნთქავდა… ყველას დავაჯერე,რომ არაფერი არ არსებობს.. მეგობრობა,სიყვარული … ? მაგრამ ახლა მინდა ყველაზე მეტად მჯეროდეს ყველა გრძნობის.: ( დროებით არ ვმოქმედობ, ვვადამიანობ. ვფიქრობ ყველაფერზე და თითქოს გრძნობა მაწვება და მეორდება… გაფანტული ოცნება. დამალული რეალობა. დაკარგული სიტყვები. გადახვეწილი აწრები. ჩაკეტილი გრძნობები. მონატრებული სითბო და მონატრებული ადამიანები ……….. და სხვა … ფიქრი, ფიქრზე მოდის და აწყდება ტალღას. ისევ თავისი ოცნებით მოდის გზაზე ხელებ ახვეული ვიღაც, მაგრამ ვერ ვხედავთ. ალბათ ცუდია,როცა ვერ ხედავ და გრძნობ. თუმცა როგორ დავინახავთ, ის ხო არ არსებობს. რეალობა მომენატრა ადამიანებო !!! „ ადამიანებო " ? = ადამი ? : )))))) ნელ–ნელა ვებრძვი სიცარიელეს და გავანადგურო ძველი მოგონებები … იმედია ყველაფერი კარგად იქნება … ვცდილობ მაგრამ ცხოვრებას ვერაფერს ვთავაზობ ახალს და საინტერესოს … მრავალფეროვნებაც დაიღალა. არსებობა ითხოვს მოძრაობას მაგრამ მოძრაობა წინ სვლის გარეშე ვის გაუგია … არსებობა სუნთქვას ითხოვს და ჰაერი ჩახშულია უაზრო ადამიანებით. ვცდილობ , აღარ ვიყურო უკან… გონება გამოფიტულია… ვგრძნობ,რომ რაღაც მიახლოვდება … მაგრამ არ ვიცი რა … ))) მაწვება და მაწუხებს … სწორედ ასე იწყება გაარდაცვალება ალბათ ქვეყნად .. )) ბაბილინა დამთავრდა და მე ჯერ კიდევ მღვიძავს.
|
![ფოტოკრებული [1]](http://25.media.tumblr.com/tumblr_m5pqpdnl0c1qev1moo1_500.jpg)
